Amur biały (Ctenopharyngodon idella) - ryba z rodziny karpiowatych, zamieszkująca wody śródlądowe wschodniej Azji.

Do Polski została sprowadzona w 1964 r. Osiąga długość 1 m i masę 30 kg. Smukły tułów, pośrodku prawie cylindryczny, kończy się głęboko wciętą płetwą ogonową. Inne płetwy są krótkie.

Otwór gębowy otaczają grube wargi. Ciemny grzbiet przechodzi w pozłociste boki i żółtawy brzuch. Duże łuski maja z tyłu ciemną obwódkę. Płetwy są też ciemne, a piersiowe u nasady czerwonawe. Zęby gardłowe są dwuszeregowe w układzie 2.5-4.2 lub 2.4-4.2.

Naturalnym siedliskiem amurów białych są systemy rzeczne połączone z jeziorami. W nurcie rzek odbywa się tarło, w jeziorach i na rozlewiskach żerowanie. Pokarmem najmłodszych osobników jest plankton zwierzęcy, później larwy owadów i glony. Dorosłe zjadają przede wszystkim rośliny wodne, a także trawę.

Amury białe w zasięgu naturalnego rozsiedlenia osiągają dojrzałość w 5 lub 6 roku życia. Samice wytwarzają od 200 tys. Do 1,5 mln jaj o średnicy ok. 1mm. W wodzie średnica powiększa się do 4-5 mm i jaja nabierają pływalności. Tarło odbywa się latem w okresie przyboru wody niosącej zawiesinę wypłukaną ze zlewni. Zmącenie wody i stała temperatura (20-23°C) są warunkiem pomyślnego rozwoju zarodków wykluwających się po 1-2 dobach.

Amury białe od czasów starożytnych hoduje się w stawach. Wprowadzone do jezior, mogą ogołocić je z roślinności i zmienić warunki życia ryb miejscowych. W Polsce nie rozradzają się w sposób naturalny. W latach 80-tych pozyskiwano ich ok. 20 t z wód otwartych i ponad 200 t ze stawów.

Amur ma białe, soczyste, jędrne mięso, dość tłuste i średnioościste. Nadaje się do smażenia, duszenia, pieczenia i marynowania. Świetny w galarecie i przyrządzony po żydowsku.